Οι «μικροί» έλληνες ζυθοποιοί συνεχίζουν και εν μέσω κρίσης να παράγουν και να προωθούν κυρίως στις τοπικές αγορές τις δικές τους μπίρες. Προς το παρόν, βέβαια, τα περιθώρια να ξανοιχτούν είναι κάτι παραπάνω από στενά. Αλλά από διάθεση για να «κεράσουν» κάτι νέο και διαφορετικό ξεχειλίζουν.

Τρία χρόνια τώρα οι αδελφοί Παναγιώτου έκαναν την μπίρα δουλειά τους. Χημικός-οινολόγος ο Σοφοκλής, οικονομολόγος ο Γιώργος, ένωσαν τις γνώσεις τους και έστησαν τη δική τους ομόρρυθμη εταιρεία, τη μικροζυθοποιία Septem. Με έδρα τους στο Ωρολόγιο του Δήμου Αυλώνος στην Εύβοια, με μόλις άλλα τρία άτομα προσωπικό, μπορούν και «σερβίρουν» πλέον έως και 380.000 φιάλες φρέσκιας μπίρας σε ετήσια βάση. Στον αρχικό σχεδιασμό των δύο πρώτων εκ των τεσσάρων σήμερα τύπων της το... χεράκι του έβαλε και ο βρετανός οινολόγος Sean Franklin, ο οποίος λειτουργεί και αυτός μικροζυθοποιείο στη χώρα του. Από κοινού κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η διαφορά τους θα πρέπει να είναι στις πρώτες ύλες τους. Πράγματι, από Νέα Ζηλανδία, Αμερική, Αυστραλία και Ευρώπη αναζητούν σήμερα εκλεκτές ποικιλίες ολόκληρου λυκίσκου, ώστε να προσδίδουν ιδιαίτερο άρωμα, γεύση, αλλά και πικράδα στις συνταγές τους. Η ευβοϊκή μπίρα με μέλι, μάλιστα, κατέκτησε πρόσφατα χρυσό μετάλλιο σε διαγωνισμό στο Λονδίνο, ενώ και η μαύρη της εταιρείας απέσπασε εκεί το χάλκινο. «Με 13 χρόνια ενασχόλησής μου με το κρασί, η ιδέα ενός πρότυπου μικροζυθοποιείου ωρίμασε σταδιακά, αποτέλεσε μια πολύ σημαντική πρόκληση. Εχοντας δοκιμάσει ως καταναλωτής πολύ σπουδαίες μπίρες απ' όλον τον κόσμο, διαπίστωσα ότι η μικροζυθοποιία στην Ελλάδα βρίσκεται ακόμα σε εμβρυϊκή κατάσταση. Είδα επίσης ότι η μονοτονία της ελληνικής αγοράς εμπλουτίστηκε τα τελευταία χρόνια από την παρουσία αρκετών ποιοτικών εισαγόμενων προϊόντων, που ο καταναλωτής τα αγκάλιασε καθώς ικανοποιούσαν την απαίτησή του για αναζήτηση διαφορετικών γεύσεων. Εξαρχής, λοιπόν, και το δικό μας σκεπτικό ήταν να επικεντρωθούμε στην παραγωγή ιδιαίτερων προϊόντων, διαφοροποιημένων γευστικά, αποφεύγοντας την παστερίωση που επηρεάζει οργανοληπτικά το προϊόν», λέει στα «ΝΕΑ» ο Σοφοκλής Παναγιώτου.

Στην πράξη μόνον εύκολο δεν αποδείχθηκε το στήσιμο μιας τέτοιας επιχείρησης, εξηγεί. «Η δημιουργία της είναι σίγουρα πολύ δυσκολότερη και σημαντικά ακριβότερη υπόθεση σε σχέση με ένα μικρό οινοποιείο. Η μπίρα είναι ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο μικροβιολογικά προϊόν, επειδή δεν χρησιμοποιούνται συντηρητικά, οπότε οι συνθήκες παραγωγής πρέπει να είναι ασηπτικές. Οπως και στα αλκοολούχα ποτά, εξάλλου, καταβάλλεται ειδικός φόρος κατανάλωσης, γεγονός που σε πολλές περιπτώσεις δυσκολεύει και καθιστά χρονοβόρα τη διαδικασία των αρχικών αδειοδοτήσεων. Δυστυχώς η νομοθεσία που διέπει την παραγωγή ελληνικής μπίρας παραμένει αρκετά απαρχαιωμένη», υποστηρίζει. Παρ' όλα αυτά, με τον αδελφό του το τόλμησαν σε μια περίοδο όπου η μία μετά την άλλη οι ελληνικές επιχειρήσεις κλείνουν.

«Εμείς ξεκινήσαμε μέσα στην κρίση. Δυστυχώς, γιατί, όπως είναι φυσικό, σε μια αγορά που μαστίζεται από την ύφεση και την ανεργία οι συνθήκες δεν είναι οι ιδανικότερες. Ευτυχώς, γιατί ξεκινήσαμε αρκετά συντηρητικά, με περιορισμένο μπάτζετ, με πολλή δουλειά και επιμονή. Πλέον καταφέρνουμε και είμαστε πολύ κοντά στους στόχους που είχαμε θέσει αρχικά: οι μπίρες μας φτάνουν σήμερα σε διάφορες περιοχές, αλλά και στην Κύπρο και στην Αγγλία. Ασφαλώς, όμως, η τρέχουσα οικονομική κατάσταση της χώρας μας έχει καθυστερήσει το πλάνο μας για επέκταση των χώρων αποθήκευσης. Η αβεβαιότητα που επικρατεί, καθώς και οι δυσχερείς όροι χρηματοδότησης που προσφέρει τώρα η τραπεζική αγορά αποτελούν τροχοπέδη στην υλοποίηση νέων επενδύσεων», διαπιστώνει ο κ. Παναγιώτου.

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ